Czas na jogging

Takimi terenami ostatnio sobie biegam. Szukałam idealnego miejsca i mam. Brak wścibskich spojrzeń ludzi ( dopóki grzybiarzy nie przybędzie),  brak spalin samochodów. Ja sama.
No może nie do końca sama. Czasem się zdarzy obserwacja dzięcioła,  tajemnicza norka jakiegoś zwierzęcia, spłoszone ptaki, śliczna jaszczurka, uciekający zaskroniec.

I niepotrzebna żadna muzyka w uszach. Biegnę i słucham otaczających dżwięków.

Narzekam często na te moje wiejskie klimaty, ale jednak za parę chwil tutaj  potrafiłabym oddać
dużo.
To bieganie wśród zieleni.
Niezmącony światłami obraz gwiazd.
Chwile ciszy przy prawdziwym, trzeszczącym ognisku.

I pomyśleć, że za miesiąc przyjdzie mi biegać po chodnikach dużego miasta.
Ale co zrobić?

Magiczna piątka

Noga w nogę. 
Ręka w rękę. 
Już od pięciu lat. 
5 lat zapachu miłości. 
Dziękuję Ci za nie :)

Rodzinny festyn

  Jak co roku do niektórych miast przybijają imprezy, które szczycą się mianem piwnych biesiad, czy jakoś tak. Nie ważne.

Przykry to dla mnie widok. Pomijam już samą ideę tych inicjatyw, bo nie rozumiem raczenia się koncernowym „sikaczem”. Jak mniemam,  pozory raczenia się trunkiem dają usprawiedliwienie do pełnoprawnego, alkoholowego upojenia się w miejscu publicznym.  Wszystko w porządku. Niech piją, palą i próbują zataczać się w rytm głośnej muzyki.

Tylko dlaczego tam wpuszcza się dzieci?

Całe rodzinki urozmaicają sobie  w ten sposób niedzielne popołudnie. Chwiejący się lekko tatuś z córeczką na baranach i maczający sobie usta w plastikowym kubeczku z jakże szlachetnym trunkiem. Potem pewnie jakaś kiełbaska z grilla i znowu trzeba będzie degustować piwko. 

Wchodzę sobie teraz na stronę jakiejś mamusi z mojego miasta, która oświadcza, że idzie z rodziną na festyn. Ładnie to ujęła.  Ale gdzie tam miejsce dla jej pociech? Przy dudniącym głośniku, czy przy pijanym panu tańczącym pod sceną?

Pewnie kupi kolorowego balonika i wszyscy będą się cieszyć.

Czy ktoś w ogóle jeszcze pamięta, jak powinien wyglądać festyn?

Powroty

Wróciłam.
Pogoda po chwilowym zawahaniu zdecydowanie nas rozpieściła.
Uwielbiam morze. Nawet ten nasz humorzasty, zimny Bałtyk.

Trzeba tylko przebrnąć przez tabuny głodnych turystów, masę rozbeczanych dzieci plątających się między nogami, nawały sklepów z kiczowatymi pamiątkami.

Potem można już tylko wejść do morza lub usiąść na piasku. Wpatrywać się w horyzont, w morskie fale. Podziwiać żywioł. Poczuć zapach świeżo złowionej ryby. Śledzić przez chwilę losy wypływającego kutra.

To nic, że słońce obdarowało mnie spalonymi plecami. Nie gniewałam się długo. Z radością potem oglądałam zachód, niesamowity moment, w którym słońce styka się z wodą. 

Akumulatory  naładowane. Teraz ahoj i cała naprzód. Zabieram się do roboty. Póki co  tej intelektualnej.